რამოდენიმე წლის შემდეგ მარი ეროპიდან ჩამოვიდა მის ძმასთან ერთად. მე მისი ჩამოსვლის შესახებ არაფერი ვიცოდი. ჩვენ ერთმანეთს ვერ ვუკავშირდებოდით ამიტომ მან დათოს გარდაცვალების შესახებ არაფერი არ იცოდა. ერთ დღეს კარებზე რეკავს ზარი. კარი გავაღე და დავინახე ჩემი 2 წლის უნახავი მეგობარი, რამოდენიმე წუთი ერთმანეთს ვუყურებდით შემდეგ კი ერთმანეთს მაგრად მოვეხვიეთ.

- ლიკუ საყვარელო, ძაან მომენატრე

- მეც ძალიან მომენატრე მაარ

ბევრი ვილაპარაკეთ უცებ მან მკითხა

- უი მართლა დათო სადაა?

მარი წავიდა მეორე ოთახში გავიდა დათოს ეძებდა

- მარი გაჩერდი

- რა იყო? ააა დათო სახლში არაა? არაუშავს სხვა დროს ვნახავ.

- არა მარი...

სიტყვის დამთავრება არ მაცადა

- დღეს არ მოვა

- მარი გთხოვ გაჩერდი და წამომყევი

- ხო, მაგრამ საად?

- გაჩერდი და გთხოვ წამოდი

მანქანაში ჩავჯექით, მარი დათოს სასაფლაოზე წავიყვანე, რადგან ამ ყველაფრის ახსნა მე არ შემეძლო.

- ლიკ აქ რა გვინდა???

- წამოდი არაფერი არ მკითხო

- ხო კაიი

სასაფლაოსთან მივედით, მარიმ დათოს სურათი დაინახა საფლავის ქვაზე

- არა ლიკა მითხარი რომ ეს სიცრუეა

ტირილი დაიწყო

- ეეჰ მარ ნეტა სიცრუე იყოს , მაგრამ სამწუხაროდ სიმართლეა, ამის შესაგუებლად უკვე დიდი ხანია ვიბრძვი.

- მარი, როდის, როდის მოხდა ეს ტრაგედია?

-  წლის უკან შნი წასვლიდან 1 კვირის შემდეგ 2014 წლის 4 იანვარს

- ვაიმე მეგობარი ძალიან ვწუხვარ..... რატომ არ შემატყობიინე?

_ ყველანაირად ვცდილობდი მაგრამ ვერ შეგატყობინე....

_ გთხოვ ვიცი შენთვის მთკინვეულია, მაგრამ გთხოვ ყველაფერი მომიყევი

- კარგი შევეცდები

- კარგი ოღონდ ჯერ აქედან წავიდეთ

- კარგი ცოტახანი დათოს სასაფლაოზე დამტოვე და მოვალ

- კარგი მანქანასჰი გელოდები და მალე მოდი.

მე ცოტახანს დათოს სასაფლაოზე ვიყავი ველაპარაკებოდი მას და თან ვტიროდი გული მტკიოდა, რომ მისი ხმა არ მესმოდა... შემდეგ მარიმ სახლში წამიყვანა

- მოდი ლიიკ ეხლა დაისვენე აარამგონია ეხლა ლაპარაკი გინდოდეს

- არა მარი ეხლა დაგელაპარაკები რადგან სხვა დროს ისევ ამ თემაზე დაბრუნება არ შემიძლია

- მოდი ლიიიკ მე მოგისმენ

- კარგი... როცა შენ წახვედი 1 კვირის შემდეგ დათოს ტკივილებმა შემოუტია, ექიმს დავურეკე მაგრამ მას სამწუხაროდ მოსვლა დააგვიანდა, როცა ექიმი მოვიდა დათო უკვე...

- კარგი მარი თავს ნუღარ იწამებ სხვა დროს მომიყევი ხომ ხედავ ცუდად ხარ

- არა გთხოვ დამამთავრებინე... 

- კარგი

ტირილი მომეძალა მაგრამ მოყოლა მაინც გავაგრძელე

- დათოს გარდაცვალების შემდეგ ვერ დაგიკავშირდი, ჩემს მშობლებს კი არ დავურეკე იმიტომ რომ მათ ჩემი ბედი არ აინტერესებდათ, როცა დავურეკე მითხრეს რომ ეხლა ჩემს მოსასმენად არ ეცალათ, თავს საშინლად მარტოსულად ვგრძნობდი არავინ არ მყავდა ისეთი ვინც დამამშვიდებდა...

- მარი რას ნიშნავს, რომ მშობლებს შენი ბედი არ აინტერესებდათ? რატომ არ მოგისმინეს?

- რას ნიშნავს და მე შენთვის არასოდეს მითქვამს რომ ჩემს მშობლებს მე არასოდეს ვუყვარდი ისინი ყოველთვის ჩემს უფროს დაზე ზრუნავდნენ, როცა გავიზარდე და სკოლა დავამთავრე მათ მე სახლიდან გამომიშვეს, აღარ ვიცოდი რა მექნა სად წავსულიყავი და აქ თვილისში ჩამოვედი დეიდასთან, შემდეგ დეიდა გარდაიცვალა და ანდერძიტ თავისი ბინა და აგარაკი მე დამიტოვა, დანარჩენი კი უკვე შენც იცი...

- მეგობარო რამდენი რამე გადაგიტანია

- ხოო რა ვქნა მე ღმერთმა ასეთი ბედი მარგუნა.

- მართალია ყველაზე მეტად როცა გჭირდებოდი შენს გვერდით არ ვიყავი მაგრამ აწი აღარასოდეს მიგატოვებ

- დიდი მადლობა

ერთმანეთს მოვეხვიეთ

- მაარ გთხოვ ეხლა შენი ამბები მომიყევი სწავლა როგორ მიდის?

- ძალიან კარგად ეხლა მე და ჩემი ძმა ჩამოვედით

- შენი ძმა? აა ის ადრე რო მიყვებოდი ხოო?

- ხოო ეგ... უი მართლა კაი გამახსენდა გთხოვ დღეს პატარა წვეულებას ვმართავ და მოდი ჩემთან

- მარი შენი აზრით წვეულების ხასიათზე ვარ ეხლა?

- ხასიათზე, რომ არ ხარ ვიცი და მაგიტომ მინდა რომ მოხვიდე

- არვიცი არამგონია მაგრამ მადლობთ.

- ხო კაი თუ გადაიფიქრე მომწერე ოკ?

- კაი სიხარულო თუ გადავიფიქრებ აუცილებლად მოვალ..

- კაი მაშინ დაგირეკავ მერე

- კარგი

მარი წავიდა... მე კი იმ ადგილას წავედი სადაც დათო გავიცანი, იმ ადგილთან ბევრი მოგონება მაკავშირებდა როგორც ჩანს მე და დათჴ იქ ერთად პირველად და უკანასკნელად ვიყავით... როცა ფიქრებში ვიყავი გართული უცებ გაისმე ტელეფონის ხმა:

- ალო რა გადაწყვიტე მოოხვალ?

- კი სიხარულო მოვალ 15-20 წუთში

მე მარისთან წავედი სახლში კარები ღია იყო და შევედი მარი ვერსად ვერ ვიპოვე ხალხი ერთმანეთში ირეოდა ამ დროს ერთ ბიჭს შევეჯახე ის მარის ძმა იყო ის ბიჭი უცნაური თვალებით მიყურებდა, ამ დროს  მარიც მოვიდა, მარიმ დამინახა და ჩემთან მოვიდა 

- ლიკა სიხარულო რა ლამაზი ხაარ

- კარგი რაა ნუ აზვიადებ  

- კარგი რაა გთხოვ ეგეთ რაღაცეებს ნუ მეუბნეები

- მე მხოლოდ სიმარტლე გითხარი 

- მომისმინე მაარ ეხლა მთვრალი ხარ და შენთან კამათი არ მინდა და ამიტომ გთხოვ ცოტა თავის შეკავებას... წავედიი მეეე და რომ გამოფხიზლდები მერე დავილაპარაკოთ.

- არ წახვიდე მაარ, გთხოვ ბოდიშსს გიხდი

- კარგად იყაავი

სახლში წამოვედი და დავიძინე მეორე დილას მარის ძმა მოვიდა ჩემთან ძალიან გამიკვირდა კარები გავუღე:

- შეიძლება შემოვიდე?

- კი მობრძანდით

- უნდა დაგელაპარაკო

- რასთან დაკავსჰირებით?

- გუშინს მერე შენზე ვფიქრობ, გულში ჩამივარდი

- გთხოვთ აღარ გააგრძელოთ

ამ დროს გაისმა კარების ხმა მივედი და გავაღე მარი იყო 

- შემო მაარ დაჯექი და ეხლავე მოვალ ქვევით ჩავალ მაღაზიაში 

- კაი მიდი

მარი შევიდა სასტუმრო ოთახში და დაინახა მისი ძმა

- გიო შენ აქ რას აკეთებ?

- შენ მეგობართან დასალაპარაკებლად მოვედი

- ხომ გითხარი რომ არ გინდა არ წახვიდე მეთქი

- ხო მაგრამ მოვედი და უკვე აქ ვარ...კაი გავედი და 10 წუთში მოვალ ლიკას უნდა დაველაპარაკო...

გიორგი წავიდა და მე მოვედი 

- მოვედი მაარ ბოდიში დაგვიანებისთვის კიდე კაი მოხვედი უნდა დაგემშვიდობო

- რაა?    

- სად მიდიხარ?

- სად და საზღვარგარეთ... მოდი დაგემშვიდობო თორე ჩემი თვითფრინავი 20 წუტში მიფრინავს კაი გავიქეცი მე დათოს სასაფლაოზეც უნდა მოვასწრო ასვლა

- ოდესმე დაბრუნდები?

- არ ვიცი მეგობარო აქ ყველაფერი დათოს მახსენებს

- მოდი ჩაგეხუტო

მე და მარიმ ერთმანეთს ჩავეხუტეთ და დავემშვიდობეთ

- ძალიან მომენატრები მაარ

- მეეც ძალიან მომენატრები და გთხოვ შენ ძმას ჩემ მაგივრად ბოდიში მოუხადე

- კაი აუუცილეებლაად

მე წავედი სასაფლაოზე დათოსთან დამშვიდობება მიჭირდა მაგრამ მაინც დავემშვიდობე

- მშვიდობით დათო!!!