ეს იყო მაშინ როცა პატარა, ყველაზე ბედნიერი ბავშვი ვიყავი, იმიტომ რომ მყავდა მამა, დედა, ძმა, ულამაზესი ოჯახი ! ერთი ჩვეულებრივი დღ იყო, მარტო იმით განსხვავებული რომ, დღეს დაქალები დაქალის დავადების დღეზე მივდიოდით, იცით რა კარგი იყო ? მე ხო არ მყავდა ბევრი მეგობრები, ის ჟრამუკუ და მოლხენა ჩემი ხცოვრების საუკეთსო მომენტები იყო, მაგრამ ის დღე.. ყველაზე მწარე მომენტებად დარჩა..
როცა ქეიფს მოვრჩით ყველა სახლებში წამოვედით ცოტა გვიანი იყო აღრაფერი ჩანდა, ყველას ერთი გზა ქონდა გასავლელი სახლამდე, მე კი მარტო მომიწია წამოსვლა, ამ უცნაურ ღამეში,, უცებ,, უცებ მოხდა რა ? ვიღაცამ ხელი წამავლო.. ვიღაცამ გამიკეთა ის რაც არც ვიცოდი რა იყო. მერე უცებ აღმოვჩნდი სულ დაღამებულ ადგილას... ოფლის და ღვინის სუნი აღარ იყო,, არც წვერები აღარ მეხებოდა. იმ დღეს არ ვიცი რა მოხდა ვერაფერს ვგრძნობდიმ შეიძლება არც არაფერი მომხდარა,, შიძება ვიღცამ შემაშინა,, მაგრამ არა.. ვერ ვხვდებოდი მიუალ ადგილას რატო აღმოვჩნდი, სადღაც ტყეში, მიგდებული, მიტოვებული, გაგიჟებული. არ მახსოვს როგორ მივედი სახლში თუმცა მივედი, მახსოვს როგორ გავიქეცი ჩემს ოთახში, ვერც შენიშნეს ვერაფერი, ალბად როგორც ყოველთვის არც ეხლა დავაინტერესე ვინმეს,, არც მთლი ღამი ს კვნესა ესმოდა ვინმეს, არც არავინ გრძნობდარა ცუდად ვიყავი..
მის მერეა ნელ–ნელა გული რომ ვიწროვდება.. ექიმთან მიმიყვანეს და ყველაფერი გარდატეხის ასაკს დააბრალეს.. როცა ვდილოვდი თავი მომეკლა, არ გამომდიოდა. ერთხელ როცა თავის ჩამოხრჩობას ვაპირებდი ბებიამ შემომისწრო და იმის მიუხედავად რომ სკამზე დამდგარს თოკი ზელამდეც არ მწვდებოდა, იმის მიუხედავად რომ თვალებზე ცრემლის ბინდი მქონდა გადაკრული, დაიჯერა რომ საქანელას ვაკეთებდი..მაშინაც ვერ გავდებე ჩემი დედიკო და ჩემი მამიკო მეცოდებოდა..
მას მერე რა ხდება ?
არ ვიცი რა მემართბა, ვეღრ ვაკონტროლებ თავს. სულ მარტო ვარ, აღარც დაქალი მინდა, არც ძმაკაცი, მთლი სამყარო მძულს, ყველა მავიწროვებს.. იცით ამ სამყაროში ჩემი ადგილი ვერ ვიპოვე, მინდა წავიდე მაგრამ ვერ ვდგამ ნაბიჯს, მეცოდებიან,,ისე ერთი ხელის მოსმით დამეცა სამყარო თავზე და ვეც ვერავინ გრძნობს რომ რაღაც მიჭირს, ალბად არ ვჭირდები სამყაროს,, ერთ კუთხეში მიმაგდო და გამოსაზოგად საჭმელიც მომიგდო,,
არც ის აინტერესებთ რატო ვიმალები ხოლმე სახლის ამა თუ იმ ადგილას,, ხან სახურავზე,, ხან გარეთ ეზოს რომელიმე კუთხეში..სულ ღამე, სულ მარტო, იცით რატომ ? იმიტომ რომ იმ დროს ყველაზე მეტად მაწვება დარდები, და გვერდში არავინ მყავს გავანდო საიდუმლო , მომეხმაროს სიხოხლის სურვილი დამიბრუნდეს.. არ მინდა სულ ვიოცნებო სიკვდილზე..
თანდათან ამ ტანჯვას ვერები მაგრამ ახალი პრობლემებიც ჩნდება.. ეხლა ის მაწუხებს რომ ადამიანებისგან სითბოს ვერ ვგრძნობ, სითბოს რომ მანიჭებდნენ გული გალღებოდა დამიბრუნდებოდა ხალისი. ძალიან მტკივა,, თვენ არც კი იცით როგორ მიყვარს ჩემი ოჯახი.. ჩემი მეგობრები ,, ყველაზე მეტად კი ჩემი თბილი მამიკო მიყვარს, ვაღმერთბ, მარტო ისმეკითება 'რა გჭირს' როცა ჩემს ცრებლიან თვალებს ხედავს,, ხან რომ თავი მტკივა და ხან კბილი..
არ ვიცი რა დავუშავე უფალს ესეთი ბედი რომ მარგუნა.. რატო მტანჯავს არ ვიცი..
ჩემს ცხოვრებაში ისეთიც იყო რომელთანაც შვებას ვგრძნობდი, იმედი მქონდა რომ ნაპირს გამიყვარნდა, მაგრამ ის იმედიც ისე გაქრა როგორც ის ადამიანი,, უბრალოდ მიმატოვა. ისეთი ადამიანიც არსებობს რომელსაც მე ვჭირდები, თნ იმდენად რომ ნამდვილად ღირსია ყველაზე ბედნიერი კაცი იყოს, სწორედ ამიტო ა რმინდა მიყვარდეს , მინდა მძულდეს, რომ ბოლოს არ დარჩეს მარტო,, ესეთს ხომ ვერც ის მიმიღბს და ვერც სხვა..
ამას იმიტო ვწერ რომ გულზე მეშება, ცოტა დარდი მიქარწყლდება, ყოველდღ ვწერ მსგავს ჩანაწერებს, მაგრამ ამ ჩანაწერს არც დავხევ და არც დავწვავ ! თავს უნდა მმოერიო , უნდა ვთქვა ! უნდა გავთავისუფლდე,,
|
