|
|
|
Main » 2012 » April » 12
რა, ვეღარ დაბრუნდება... უკააან....... არა ვეღარ დაბრუნდება! ნელი ნაბიჯებით გზას მივუყვებოდი ჩუმად, თითქოს ისეთი შეგრძნება მქონდა, ვიღაც უნდა მენახა. გვერდზე შემთხვევით გავიხედე და უცებ სკამზე მჯდარი მომტირალი ქერა გოგონა დავინახე, რატომღაც მასთან მისვლა და მისი მწუხარების მიზეზის გაგება მომინდა, მივედი კიდეც. ჩუმად მივუჯექი გვერდით, გოგომ თითქოს არც კი შეიმჩნია ჩემი იქ მისვლა და ტირილი განაგრძო. ფრთხილად შევეკითხე: - რა გჭირსი რატომ ტირი? მან მიპასუხა: - ეს მონატრების ცრემლებია. - ვინ გენატრებაი - ის ვინც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს. - კარგი რა, ნუ დარდობ, დაბრუნდება! - არა! ვეღარ დაბრუნდება, იქ ვინც მიდის უკან ვეღარ ბრუნდება...
|
კიდევ კაი სანდრო ამოვიდა მალე და საავადმყოფოში წამიყვანა.
ექიმი _ შენს მეგობარს დასვენება ჭირდება, ძალიან გადაეღალა თვალები ალბათ ძალიან ბევრს მუშაობს. ცოტა ხანი დაისვენოს
სანდრო _ ექიმო ხო კარგად იქნებაი რა ჭირსი
ექიმი _ არ ვიცი რა გითხრა. მშობლები სად არიან კოტესი?
|
ბავშვობაიდან ვერ ვხედავდი კარგად, მაგრამ ფოტოების გადაღებას ყოველთვის ვახერხებდი და კარგადაც გამომდიოდა, მაგრამ მთავარი პრობლემა ის იყო, რომ ზოგჯერ გამჟღავნების ფული არ მქონდა. მაგის კი არა მამაჩემს იმდენი ვალები ქონდა მაღაზიებში, რომ უპუროდაც კი ვრჩებოდით. მაგრამ ღმერთმა გაგვაძლებინა და ფოტო ხელოვნებაზეც ჩავაბარე. მამაჩემი თავიდან წინააღმდეგი იყო, მაგრამ მერე ისე დაიწყო სმა რომ საერთოდ არ აინტერესებდა ჩემი მომავალი. ხო ისე რაც შეეხება ჩემს ოჯახს.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
