გათენდა, გარეთ ძალიან ლამაზად თოვს მე ძალიან მომეწონა და გადავწყვიტე სასეირნოდ გავსულიყავი, სადაცაა კარებში უნდა გავიდე და ამ დროს რეკავს ჩემი მეგობარი:

- პრიივეტ ლიიიიიიკ,როოოგორ ხარ?

- რავი მარ არ ვიცი რატომ მაგრამ ასე კარგად თავი ჯერ არ მიგრძვნია, წამოხვალ ჩემთან ერთად?

- საად? ამ თოვლში სად მიდიხაარ?

- რავი აბა გასეირნება გადავწყვიტე და თუ გინდა წამო.

- აუ ლიკ ბოდიში მაგრამ ვერ წამოვალ არ გეწყინოს ოოკ?

- კაი რა გოგო რა სისულელეა ჩვენ ხომ დებივით ვართ შენგან მე არაფერი არ მეწყინება

- კაი გენაცვალე წადი ეხლა და რომ მოხვალ შემეხმიანე

- კაი სიხარულო გავიქეცი ეხლაა და რომ მოვალ მოოოგწეერ

- კარგააად

-კარგააად

ლაპარაკი დავამთავრეთ და წავედი... თითქმის მთელი დღე სეირნობაში გავატარე ისე შემაბნელდა რომ ვერც კი შევნიშნე... ცოტა დავიღალე და სკამზე ჩამოვჯექი შესასვენებლად იქვე ვიღაც უცხო ბიჭი ჩამომიჯდა გვერდით, ძალიან მომეწონა მაგრამ არ შევიმჩნიე, მან უეცრად მომესალმა:

- გამარჯობათ

-გაგიმარჯოთ

უეცრაად ჩვენს შორის დიალოგი გაიმართა

- რა გქვიათ?

- მე ლიკა

- მე დათო

- სასიამოვნოა

-ჩემთვისააც,  მე აქვე ვცხოვრობ და უკვე დიდი ხანია გიყურებ ძალიან ლამაზი და მიმზიდველი ხარ

-დიდი მადლობა, :) მაპატიეთ მაგრამ უნდა წავიდე :)

როგორც კი ეს სიტყვები ვთქვი საშინელი ჭექა-ქუხილი ატყდა და გაწვიმდა

- მემგონი ეხლა ფეხით წასვლა არ ღირს არა?

- ფეხით რატომ? ტაქსს გამოვიძახებ

- თუ ნებას მომცემთ მე წაგიყვანთ სახლში და ძალიან გთხოვთ უარი არ მითხრათ

- კარგით ოღონდ ერთი პირობით

- რა პირობით?

- თქვენობით ნუ მომმართავთ კარგიით?

- კარგი :)

- კარგი მაშინ წავიდეთ ხოო?

- ხო და რა ქუჩაზე მივდივართ?

- რუსთაველზე

სრული სიჩუმე ჩამოვარდა არცერთს ხმა არ ამოგიღია სახლში მისვლამდე

- აი მივედით, აქ გააჩერე მადლობთ მოცილებისთვის, იმედია ამ სიცივეში ცხელ ყავაზე უარს არ მეტყვი

- არა არ გეტყვით თუ არ შეგაწუხებთ

- არა რა სისულელეა მობრძანდით

- მადლობთ

- არაფრის დაჯექი და ყავას მოვადუღებ, ნალექიანს დალევ თუ უნალექოოს?

სანამ მე ყავას ვადუღებდი დათო ურათებს ათვალიერებდა...  ყავა დავლიეთ ბევრი ვისაუბრეთ და შემდეგ დათო წავიდა.. ამის შემდეგ ერთმანეთს თითქმი ყოველდგე ვეხმიანებოდით, მოხდა ისე რომ ძალიან გავახლობლდით.... 2012 წლის 28 დეკემბერი ეს დღე საშინლად მახსოვს ამ დღეს მე,მარი და დათო ჩემათან ვიყავით ბინაში... უცებ დათო ძალიან ცუდად გახდა და გული წაუვიდა... მე და მარიმ სასწაფოდ საავადმყოფოში წავიყვანეთ. დათო საავადმყოფოში დააწვინეს ექიმებმა ანალიზები აუღეს, პალატიდან გამოვიდნენ და გვითხრეს რომ დათოს ტვინის სიმსივნე ქონდა და მხოლოდ რამოდენიმე წელი ჰქონდა დარჩენილი, მე საშინელ ისტერიკაში ჩავარდი მარი ძვლივს მამშვიდებდა აღარვიცოდი რა მექნა დათოს პალატაში შევედი ამ დროს ერთმა ექიმმა დამიძახა და მითხრა რომ დათოსთან თავი შემეკავებინა და მისთვის სიმართლე არ მეთქვა. მე დავბრუნდი ისევ დათჴს პალატაში ტირილისგან თავს ძვლივს ვიკავებდი, დათომ მიხვდა ცუდ ხასიათზე რომ ვიყავი 

- ლიკა რა გჭირს?

აღარ ვიცოდი რა მეთქვა

- არაფერი სიხარულო უბრალოდ შენზე ძლიან ვნერვიულობ

- ნუ გეშინია სანერვიულო არაფერია მალე გამოვალ აქედან და ისევ ვიქნებით ერთად ტკბილად და ბედნიერად.

ამ  სიტყვებზ ტირილი უფრო მომეძალა და ოთახიდან გამოვარდი. რამდენიმე დღის შემდეგ დათო საავადმყოფოდან გამოწერეს მან ცოლობა მთხოვა და დავთანხმდი ჩვენ მეორე დღესვე ვიქორწინეთ   

მე ვიცოდი რომ მას რამოდენიმე წლის სიცოცხლე ჰქონდა დარჩენილი მაგრამ ვცდილობდი რომ ჩვეულებრივი ცხოვრებით გვეცხოვრა ... მე და დათო ყოველ ახალ წელს ორიგინალურად ვხვდებოდით როცა 12 ჩამოკრავდა შამპანიურის ჭიქებით ხელში მივდიოდით ფანჯარასთან, ფანჯრის მინაზე ვორთქლავდით და ერთმანეთს ბარათებს ვწერდით, ჩვენ 3 წელი ბედნიერად ვცხოვრობდით , მაგრამ 3 წლის შემდეგ დათოს იმ წყეულმა ავადმყოფობამ თავი ისევ შეახსენა ეს მისი უკანასკნელი ტანჯვა იყო. ის 2014 წლის 4 იანვარს გარდაიცვალა ამის შემდეგ საშინელი დეპრესია მქონდა თითქმის 1 წელი სახლში ვიყავი ჩაკეტილი მე ყოველ ახალ წელს მარტო ვხვდებოდი ჩემს ფიქრებთან და დათოს სულთან ერთად ის ჩემთან იყო მე ამას ვგრძნობდი ის მე 1 წუთითაც არ მტოვებდა, მე იმ ტრადიციას არ ვარღვევდი ყოველ ახალ წელს როცა 12 ჩამოკრავდა მივდიოდი ფანჯარასთან და ისევ ვწერდი დათოს მე მჯეროდა რომ ის ჩემათან იყო და ამ წერილებს კითხულობდა ერთ ახალ წელს მე დავწერე ფანჯარაზე სიტყვა "გამიშვი"  მეორე წელს როცა მინა დავორთქლე იქ დამხვდა დათოს პასუხი "გიშვებ"  ამის შემდეგ მე მისი სიახლოვე აღარასოდეს მიგრძვნია რადგან მან პირობა დადო თუ  ამ პასუხის დაწერას შეძლებდა მისი სული ჩემთან ვეღარასოდეს მოვიდოდა...